Sint-Rafaël

Woon- en zorgcentrum Sint Rafaël

 In 1959 begint aan de Kasteelstraat een waar avontuur. Op een plaats waar niemand het had kunnen denken, start de bouw van een rusthuis. Wie wat ouder is, herinnert zich wellicht nog het geluid van het heien: talloze palen worden meters diep de drassige grond in geklopt. Twee jaar later, in 1961, is het St. Rafaëlinstituut een feit. Dit reuzenwerk is een project van de kloostergemeenschap Zusters Kindsheid Jezu.

Maar het rusthuis staat nog niet overeind of de gemeentebesturen van Liedekerke en Denderleeuw beginnen erover te twisten. Want tot welke gemeente zou het St. Rafaëlinstituut gaan behoren ? En in welk bevolkingsregister zouden de bewoners ervan worden ingeschreven ?

Het gebouwencomplex staat namelijk pal op de grens van de twee gemeenten. Het grootste gedeelte bevindt zich op het grondgebied van Liedekerke, het kleinste -met de hoofdingang- op dat van Denderleeuw.
Die plaats van de hoofdingang  is voor het Denderleeuws gemeentebestuur een wapen om mee te schermen: de bewoners moeten en zullen in het register van Denderleeuw worden ingeschreven. Kort daarop beaamt een Ministerieel Besluit (21-12-1961) zelfs dat het zo moet gebeuren.
Maar dit alles is buiten de strijdvaardigheid van het gemeentebestuur van Liedekerke gerekend. Ook Liedekerke wil uiteraard deze buit binnenhalen, zeker nu onze gemeente zicht heeft op haar 10.000 ste inwoner. Het is zo dat een gemeente vanaf 10.000 inwoners meer subsidie krijgt en dus is elke bijkomende inwoner goud waard. Het feit dat ook Denderleeuw stilaan naar de 10.000 inwoners klimt, maakt de strijd alleen maar scherper .

In januari 1962 tekent het gemeentebestuur van Liedekerke beroep aan bij de Raad van State tegen de beslissing van de minister van Binnenlandse Zaken. Het gemeentebestuur verdedigt zich met het argument dat de hoofdingang in kwestie er is voor de kostgangers en de bezoekers, maar niet voor de inwonende kloostergemeenschap. De zusters moeten het gebouw betreden langs een deur aan de andere kant van het complex,en die bevindt zich op het grondgebied van Liedekerke. Het grootste gedeelte van het St.Raphaëlinstituut én de ingang voor de kloostergemeenschap liggen dus op Liedekerkse grond. Daarmee is het wettelijk verantwoord dat alle bewoners van het instituut, en alle mensen die het gebouwencomplex nog zullen betrekken, in de bevolkingsregisters van Liedekerke moeten worden geboekt.
De Raad van State aanvaardt deze argumentatie en beslist dat iedereen die in het tehuis verblijft voortaan wordt aangezien als inwoner van Liedekerke. Denderleeuw moet dit besluit wel aanvaarden. 
 


Hierna volgt de kopij van die beslissing :

Ministerie van Binnenlandse Zaken en van het Openbaar Ambt.
Verkiezingszaken, 2e Bureel. Brussel, 5.3.1964


Aan de Heren Burgemeester en Schepenen van en te LIEDEKERKE.
Onze refertes : 721.4/5652/832.

 


Mijne Heren,


   Bij arrest dd. 10.12.1963, dat mij thans werd betekend heeft de Raad van State mijn beslissing van 21 december 1961, betreffende de inschrijving van de inwoners van het St. Rafaël Instituut in de bevolkingsregisters van Denderleeuw vernietigd.
   Dienvolgens heb ik de eer U te laten weten dat bovenbedoelde personen uit de bevolkingsregisters van Denderleeuw moeten afgevoerd worden om in deze van Liedekerke ingeschreven te worden op datum van 10 december 1963.
  Uw gemeentebestuur krijgt hierbij opdracht, wat hem betreft, deze beslissing onmiddellijk ten uitvoer te leggen.


Voor de Minister :
De Directeur-Generaal,
get. E. VAN HOUTE.

 

Nog even ter info: Het omstreden geding ging in hoofdzaak om de begrippen huis en woning.  Het gebouwencomplex moet aangezien worden als huis; de ligplaats als woning. Of hoe een woord het verschil kan maken in een twist tussen twee gemeenten.

 

  
Een van de eerste bewoners.        Koning Filip, toen nog prins, en Koningin Mathilde op bezoek .                   
 

template by JStemplates.com
UA-57645190-1